Een les in Zwitserland
Afgelopen week heb ik in Zwitserland gewandeld. Niet zomaar gewandeld. Ik nam deel aan de ‘Zomerintensive’ van vriendin en psycholoog Annet van Laar. In deze Zomerintensive werden de deelnemers zich bewust van de 7 universele kwaliteiten in ieder mens, die corresponderen met de elementen in de natuur. We ervoeren de verbinding met de natuur om ons heen en werden ons meer en meer bewust van de natuur in onszelf. We laafden ons aan de energie van de bergen en de bossen. Het lichaamsbewustzijn vormde hiervoor de basis. Het was een prachtige ervaring.
Tijdens de eerste dag stond een wandeling met flinke stijging in hoogte op het programma. Pittig, als je niet zo vaak in de bergen wandelt.
We kregen aanwijzingen voor de juiste stand van het bekken en het neerzetten van je voeten. Van je voeten en benen een motortje maken, zodat je moeiteloos de berg op loopt, was het devies.
Tja, die eerste dag lukte dat nog niet echt geweldig en ik werd dan ook genadeloos afgestraft.
De eerste berg van de dag werd beklommen. Ik hijgde als een oud paard toen ik boven op die berg stond. En dat zou ik 8 dagen doen? En alleen al vandaag zouden nog vele klimmetjes volgen. Dat werd een lastige klus. Tijdens het lopen realiseerde ik me dat ik hier al wandelend dezelfde aanpak hanteer als in het dagelijks leven. Zo snel mogelijk die berg op, dan hebben we dat zware gehad. Zo snel mogelijk van wat lastig is af, dan kan het leven weer doorgaan. Behoorlijk confronterend moet ik zeggen.
Ik merkte dat als ik vertraagde met wandelen c.q. klimmen, ik veel beter in staat was om de juiste houding (zowel fysiek als mentaal) aan te nemen, het klimmen veel makkelijker verliep en ik veel meer genoot van de omgeving. Ik nam de natuur beter in me op en was in staat helderder waar te nemen. Heerlijk. Wat een lucht geeft dat. Ik kwam dan wel iets later bovenop die berg aan, maar had energie over. Het inzicht dat als ik mijn pas vertraag en me dan veel meer bewust ben van het huidige moment, kan ik goed gebruiken in het dagelijkse leven.
Als ik vertraag, zowel in handelen, denken en voelen, heb ik de gelegenheid gecreëerd om echt te ervaren wat er is op dat moment, wat aandacht nodig heeft, wat gezien en gekend wil worden. Ik kan er beter bij blijven, hetgeen wil zeggen dat ik me niet van wat moeilijk of lastig is laat afleiden, maar dat ik er, zonder direct mijn impulsen tot versnellen of ontwijken te volgen, echt bij ben. En dan bij ongemak, pijn en onrust stil sta.
Bewustzijn van datgene wat er is, met de juiste houding het huidige moment aangaan, heeft een volledig “meedoen” tot gevolg. Meedoen met de natuur. Meedoen met je eigen natuur. Meedoen met het leven. Erbij zijn iedere stap; met je hoofd, je hart en je lijf. Je hart klopt in het ritme van de natuur.